რეტრო

ცივ ოთახში ვზივარ, შავფარდებჩამოფარებულში...
იატაკზე ირგვლივ მკვდარი პეპლები ყრია, რომლებსაც კაკაოსფერი მოგონებები აწუხებთ. ბუხარი ანთია, მაგრამ ყინულები აქვს შეკეთებული და სითბოს ნაცვლად ბასრ სიცივეს ისვრის...
მცივა...
გრძელი თმა პარკეტს ჩავაწანი და ზრდა დავიწყე...
გავიზარდე, გავიზარდე იმაზე დიდი, ვიდრე ადამიანები არიან...
ვისუნთქე, ვისუნთქე მალინისფერი ჰაერი და სანამ სულ არ შევისუნთქე, არ გავჩერდი.
ტკბილი ხიზილალები ტივტივებდნენ გარშემო...
მეშინია, მეშინია აწმყოსი და მომავლის უფრო.
რანაირი სიტყვაა მომავალი?! ან საიდან მოდის? იქნებ სულაც არაა საშიში... არა, არ იქნება საშიში, დაღლილი იქნება, მგზავრია, მომავალია...

რამდენი ათვლის წერტილია სამყაროში.
ყოველი ადამიანი თავისი ცხოვრების ათვლის წერტილია, დაბადებიდან სიკვდილამდე...
მათემატიკოსები ირწმუნებიან, წრფე უსასრულოაო..!
ნეტა ვინ მოატყუათ?!
ისეთივე სასრულია, როგორც ადამიანი!
ადამიანი მონაკვეთი არაა, წრფეა, სასრული წრფე..!

იატაკზე ერთი პეპელა გაინძრა, აფართხალდა და თმებში გამეხლართა...
სციოდა, ალბათ..
ტკაცუნით იწვის ყინულები.
მეც მცივა...

დავფიქრდი და აღმოვაჩინე, რომ ჩემი მოგონებებიც კაკაოსფერია და ისევე მაწუხებს, როგორც მკვდარ პეპლებს ჩემ გარშემო...
ოღონდ მე ცოცხალი ვარ!