კალმები - ჩემი სუსტი წერტილი

   ჩემს ჩანთაში ხელს თუ ჩაყოფ და კარგად მიურ-მოურევ, ფსკერზე კალმების მთელი ჯარი დაგხვდება. ეს არის ერთ-ერთი იმ ატრიბუტთაგანი, რომელიც ჰაერივით მჭირდება, თუ აღმოვაჩენ, რომ არ მაქვს თან და ერთ-ერთი ის ნივთი, რომლის ყიდვაშიც ფულის გადახდა არასდროს მენანება. 

   არ ვიცი, არსებობს თუ არა მსგავსი რამ ფსიქოლოგიაში, მაგრამ მე მჭირს და თან საკმაოდ დიდი ხანია.. (შეუძლიათ დამწყებ ფსიქოლოგებს ჩემზე დაკვირვებებიც აწარმოონ ;-) ) ხასიათის მიხედვით ვარჩევ ხოლმე... თუ კარგ ხასიათზე ვარ, მიყვარს სქელი, ბუთქუნა კალმები, რომლებიც წვრილად და რბილად წერს... თუ დეპრესია მაქვს, "თხაპნია" მელნიან კალმებს ვანიჭებ უპირატესობას... თუ ხელში კალამი და ფურცელი ჩამივარდა, ძირითადად ვწერ საკუთარ სახელსა და გვარს, მაგრამ ნამდვილად არ ვარ ამპარტავანი და საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენის მქონე. 

   ხშირად ვწერ ლურჯი ფერით.  არ მიყვარს წითელი, თითქოს მე და ფურცელს მყუდროებას გვირღვევს. ვცდილობ, მხოლოდ წესების ან მსგავსი აუცილებლობის დროს გამოვიყენო ამ ფერის კალამი. 

   ამ ბოლო დროს ფანქრით წერასაც მივეჩვიე... იმდღეს დავფიქრდი და მივხვდი, რომ ასე საკუთარ თავში დაურწმუნებელი ადამიანები იქცევიან ხოლმე, მერე იმასაც მივხვდი, რომ მეც მახასიათებს ეს თვისება... საკონკროლოს წერისას, სულ მაქვს შიში, რომ რამე შემეშლება... ფანქრით ვწერ ტესტსაც და მერე ზედ ვატარებ ხოლმე კალამს... 

   საკანცელარიო ნივთებზე შეყვარებული გოგოს პოსტი რამდენად საინტერესო იყო, არ ვიცი, მაგრამ თქვენი აზრი უფრო მაინტერესებს.  რამხელა დატვირთვა აქვს თქვენს ცხოვრებაში კალამს და თქვენი კომენტარებიდან დავასკვნი, ნამდვილად მაქვს თუ არა სიგიჟის სიმპტომები! :)))